" But you know... you know, you know!! I love you, i loved you all along and i miss you.. been far away too far too long.i keep dreaming you'll be with me and you'll never go. stop breathing if i dont see you anymore.." pag-iingay ko habang kinakanta ang aking favorite song.
Five years na rin simula nun masaklam na nangyari sa puso ko. KUng kailan nakaramdam ako ng kakaiba. Kakaibang saya at kakaibang sakit sa puso na hanggang ngayon ay durog pa. Di ko pa rin makalimutan ang panahong naconclude ko na ginamit lamang ako ni rockee para gamutin ang sugatan nitong puso. Sh*t naman talaga eh.. isipin ko lang na ginawa nya akong betadine at bandage nun naiinis ako.. sa kanya at sa sarili ko.
"I needed you to say!! that I love you!!"
"Hoy tumigil ka na nga dyan sa pag-iingay mo!! Abot hanggang sa bahay ko yang pag-eemote mo dyan!" Saway sakin ng bestfriend kong si Andrea.
Anyways.. Si Claudie nga pala ngayon ay isang licensed CPA na but never practiced her profession. Sabi ko nga sa sarili ko.. darating rin ang tamang panahon. Sa ngayon ay ini-enjoy ko pa ang buhay ko. Bago matapos ang taong ito ay 22 na ako. Ang bilis namn kasi eh. Kahit licensed CPA ako ay pinili ko pa rin ang pagsusulat. Sa pagsusulat ako kumikita ngayon.
Two years after that very tragic happening na dumurog sa puso ko ay naging milyonaryo kami! Aba, tumama sa lotto! pero di tulad ng iba, hindi kami namulubi matapos ang isang taon. dahil mas yamaman kami. Nagtagumbay rin si Papa sa business na ginawa nya. Kahit papaano sumaya rin ako. Nasa Leyte ang pamilya ko at nasa Cebu ako. Binilhan ako ni Papa ng bahay sa isang subdivision na puro mayayaman ang nakatira. Paminsan-minsan dumadalaw sila. Kasama ang kapatid ko, yung bunso namin. Si kuya kasi nasa ibang bansa na at may pamilya na.
"Ano bang ginagawa mo dito? Sinisira mo yung moment ko.!" Pinahinaan ko ang tugtog at umupo sa sofa at kinuha ang cellphone ko. I am checking kung may nagtext sakin. Wala parin akong pinagbago, isa rin sa bestfriend ko ang cellphone ko.
"Dun naman tayo matulog sa bahay. wala akong kasama eh.." sabi nito na parang nagmamakaawa at umupo sa tapat ng kinauupuan ko.
"BAkit naman? Ang arte nito... Ayoko. dadating sila mama bukas para bisitahin ako." sabi ko sa kanya.
"Bibisitahin pala nila tita ang anak nilang walang magawa sa buhay kundi maglakwatsa at i-store ang knowledge. Di magtatagal kakalawangin na yang utak mo at magiging baldado ka na. Hindi ka na makakagalaw dahil puno na ng kalawang angutak mo." pagbibiro nito sa akin. Lagi nyang sinasabi sa akin na maghanap na ako ng trabaho. At kahit sya naman ay wala rin Registered Nurse pero tumatambay lang sa bahay. Hinihintay nya kasi ang Visa nya. At least sya may future na. Ako daw, ewan.
"Wag ka namang magbiro ng ganyan. MAghahanap rin ako ng work... soon..."
"pero gurl, sige na dun na tayo sa bahay..."
"Bahala ka na nga.. basta maaga akong uuwi bukas ha..."
"OA ka naman.. ilang bahay lang ang layo natin.. ang arte mo." sabi nito. wala na akong magawa dahil nya ako titigilan hanggat hindi ako pumapayag.
Biglang nagring ang cellphone ko. Hmmm.. sino na naman kaya tong unknown na to... bago to ah.. Sasagutin ko na sana pero nag-end na. then ilang sandali nakareceive ako ng text.
"How r u? Hope ur doin fine. Hope to see u soon. tc." basa ko sa text ng unknown number. Nagtaka tuloy ako. wala kasi akong maisip ng nakatext ko na may plano akong i-meet.
"ano nang nangyari sayo?" agaw ni andrea sa attention ko.
"wala.. strange kasi tong nagtext sakin. ewan ko kung sino to." sagot ko at pinabasa sa kanya ang text.
"naku gurl! hayaan mo na yan! mga taong walang magawa sa buhay lang yan. Don't mind it."
That night ay dun ako natulog sa kanila...
"Partz.." kinabahan ako nang marinig mula sa likod ko ang isang familiar na boses. ang endearment na yun. tawagan namin ni rockee yun. paglingon ko ay si Rockee nga.
"i'm back. di ba nangako ako? Heto na ako."
I totally face him. hinihintay ko syang tuluyang makalapit sakin. Mix emotions ang nararamdaman ko. Saya at kaba. Hawak na nya ang kamay ko.. wala pa rin akong maisagot. i wanna hug him.
"Pwede ba tayong magbalikan? I love you Claudie.." kitang-kita ko sa mga mata nya na totoo ang sinsasabi nya and i wanna answer him "YES! I LOve you too!" but words just wont came out my mouth.
Mas kinabahan ako.. anong nangyayari sa kin?? Tuluyan na nga kayang kinalawang ang sistema ko?? I can Move either!! PAno ko sya masasagot!? No! This can't be happening!!!! NO!!!!!!!!!!!!! sigaw ng isip ko..
"CLAUDIE!!! gumising ka!! Binabangungot ka yata.." panggigising sa kin ni andrea at niyuyugyog pa ang katawan ko para tuluyan talaga akong magising. Panaginip lang pala. Nightmare? i guess.
"look outside. we have a new neighbor." sabi nito at tumayo at tumungo sa bintana at sumilip sa labas sa tapat na bahay. Bumangon rin ako at sumilip but someone caught my attention. That man.. so familiar.. at bago pa ako makapagsalita ay naunahan na ako ni Andrea.
"Isn't it Rockee?" sabi nito na syang ikinakaba ko. My heart beats 3x faster than normal. Gosh! is this Fate? why here???
"yeah.. yun nga rin sana ang sasabihin ko." at confrimed, si Rockee nga. a girl called him shouting his name. And iwas sure enough that that girl is Jane. Yung girlfriend nya. And naisip ko, baka kasal na silang dalawa kaya magkasama na sila sa isang bahay.
"Infairness ha.. parang pinagtagpo ni Lord." pagbibiro ni andrea na patuloy pa rin sa pagsilip.
"teka nga pala girl.. i need to go home na." sabi ko dahil naalala kong bibidita nga pala ang parents ko. at bigla naisip ko rin na wala akong ibang dadaanan kundi sa tapat rin ng bahay ni rockee..
"Gosh.. pano na to?? dadaan ako dyan?? sa harap ng bahay nila???"
"Wala kang choice. Dahil nasa dulo tayo ng subdivision at wala ka ng ibang daanan." tumatawa pa ito habang sinabihan ako.
well, i guess i really don't have a choice. pero, paano to? mas tumindi ang kabang naramdaman ko. ang pag-asang babalik sya sa akin. then i remembered na kailangan ko na talagang umalis at baka maunahan pa ako nila mama sa bahay at mapagalitan ako dahil sa ibang bahay na naman ako natulog. Di pa yata sila nasanay. Pero pano kaya to?? Well.. i have to face reality.. siguro naman, hindi na nila ako naaalala....
No comments:
Post a Comment