My Heart's Desire: Chapter 4

"What's happening to you, Loureynn? You should not be feeling this way. Abot kamay mo na si Elton!" sabi niya sa kanyang sarili habang nakaharap sa malaking salamin sa kwarto niya.

Abot kamay nga niya si Elton kung distansya lang ang pag-uusapan at hindi ang lugar niya sa puso nito. Tiningnan niya ang sarili sa salamin. And then a sudden flash of memory came back to her mind. Hinawakan niya ang kanyang labi na tila ba ramdam pa niya ang ginawang paghalik sa kanya ni Nelson.

She then felt her heart beats faster. Hindi niya maintindihan na kung bakit kapag si Nelson ang iniisip niya ay sadyang bumibilis lang ang tibok ng kanyang puso, at hindi niya iyon nararamdaman ngayon kapag si Elton ang iniisip niya. Kung dati gaano siya kasabik na makita si Elton, ngayon ay tila ba masaya na siyang nakita ito. Tila ba hindi na pumasok sa isip niya ang ipagpatuloy o ibalik ang noon ay sumpaan nilang dalawa.

"Loureynn!!!"

Nagulat siya sa pagpasok na iyon ni Lycel sa loob ng kwarto niya. Nahuli pa siya nitong tulala na nakaharap sa salamin. Nakangising tumingin ito sa kanya bago umupo sa kanyang kama.

"Kelangan talagang manggulat?" reklamo niya.

"Hindi naman. Pero talo ka na ba sa pustahan? Ibibigay mo na sa amin iyong singsing na pendant mo?" tanong nito.

"Of course not! Paanong talo ako eh hindi pa naman ako in love sa Nelson na iyon? Saka kasama ko kaninang magjogging si Elton noh! Nagkaroon kami ng moment with each other, duh! Hindi ako loser," mabilis na depensa niya. Bumilis na naman ang tibok ng puso niya.

"Hindi pa? Meaning ma-i-inlove ka pa lang?" tumawa ito.

"Ewan ko sa'yo, Lycel. Adik ka!"

Pinagtawanan lang siya ng kanyang kaibigan at hinayaan na lang niya ito. She doesn't want her to ask more questions about what she feels towards the two men. Baka mapaamin lang siya ng wala sa oras. She admits that she has this strange feeling for Nelson. Is it love?

Ilang araw na rin ang nagdaan at mas nagkalapit na sila ni Elton at ganoon din sila ni Nelson. With Elton, she can feel pure friendship for him. Pero kapag si Nelson, ay hindi pa rin niya matukoy kung ano talaga ang kakaibang nararamdaman niya para rito.

Mula sa isang bench sa Mini Forest ng SJA ay tinatanaw niya si Nelson na may kausap na professor ng unibersidad. Hindi niya alam kung ilang minuto na niyang tinatanaw lang ang binata mula sa malayo. Mukhang sinasadya pa ng tadhana na hindi talaga ito mawala sa paningin niya.

"So talo ka na sa lagay na iyan, girl?" biglang sabi ni Sharie na kasama niya nang mga sandaling iyon.

"Tinatanong pa ba iyan, girl? Tingnan mo na nga lang ang hitsura nitong friendship natin," dugtong pa ni Lycel.

She took a deep breath and then let it out. She need to calm her senses. Hindi na niya magawang itago sa mga kaibigan ang nadarama niya para kay Nelson.

"Girls, naman. Parang talo na nga yata ako. I don't know why I can't help it. I think I'm falling for him," pag-amin niya sa mga kaibigan.

"Falling for him, eh wala namang ginagawa si Nelson para mapansin mo, ah." ani Sharie.

Hindi kasi alam ng dalawa niyang kaibigan ang nangyaring paghalik ni Nelson sa kanya noong nakaraang araw. Hindi na lang niya sinagot ang sinabi ni Sharie at ibinalik na lang muli ang tingin kay Nelson na nasa malayo pero abot naman ng kanyang paningin.

Nagpapahangin siya noon sa isang bench sa gilid ng basketball court ng campus nang isang long stemmed red rose ang sumulpot sa paningin niya. There's someone at her back handing the rose. Excited siyang lumingon para kilalanin kung sino iyon, pero nang malamang si Elton iyon ay tila kinabahan lang siya. Bakit naman siya kinakabahan ngayon?

"Red rose for my new friend who's sitting alone on a bench." Nakangiting hawak pa rin nito ang bulaklak.

New friend. Oo nga pala, kaibigan lang talaga siya para kay Elton at ganoon na rin ito sa kanya. Kaya lang siguro siya kinakabahan sa pag-aakalang naaalala na siya nito. Dahil kung sakali ay hindi na niya alam kung matutupad pa niya ang sumpaan nilang iyon noon.

"Thanks. Upo ka." Alok niya rito at umupo din naman ito sa tabi niya.

"Why are you alone, Loureynn?" tanong nito.

Binalingan niya ito at ganoon na lang ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso nang magtagpo ang mga mata nila. Hindi niya kilala ang mga matang iyon. It wasn't warm brown, like Elton's eyes she knew from her childhood. Napakurap siya at muling tinitigan ang mata nito baka sakaling nagkamali lang siya. Pero ganoon pa rin. His eyes were brownish violet.

"May problema ba sa gwapo kong mukha?" biro nito.

Natauhan siya at umiling. "Wala. Elton, may itatanong lang ako sa'yo."

"Ano iyon?"

"Inilabas niya ang pendant ng kanyang kwintas, iyon ay ang singsing na binigay sa kanya noon ng batang Elton."

"Don't you remember this ring?"

Sinuri nito ang singsing at ilang sandali na mukhang napaisip. Kumunot ang noo nito na tila may naalala.

"I don't know, but I think I saw that before." seryosong sagot nito at tila may inaalala pa rin.

"You gave this to me when we were still kids. Don't you remember?" pagpapaalala niya rito.

Umiling ito. "No."

NO? Hindi niya maintindihan pero tila nasaktan siya sa nalaman. Hindi na nga talaga siya naaalala ni Elton. But somehow, she's not badly hurt. Ewan ba niya, ilang sandali ay nakahinga na rin siya ng maayos na tila ba tanggap agad na nakalimutan na siya nito.

"I mean no. I don't remember giving that ring to girl back then,but what I remember is that I saw that ring in a picture. Tama! Iyong picture ni Nelson na may kasamang batang babae na suot ang singsing na iyan!"

"What??? Si Nelson???"

"Ikaw? Ikaw ba yung batang babae sa picture na iyon?"

Tumango siya. Nang mga sandaling iyon ay tila hindi siya makapagsalita. All those years she's waiting for someone she wasn't sure of his real identity. Pero paanong Elton ang naaalala niyang pangalan nito at hindi Nelson? Well, kung ano man ang dahilan niyon, it doesn't really matter. What matters is she finally figured it all out.

Her strange feeling for Nelson, is really called love. Dahil noon pa man inalagaan na niya ang pagmamahal na iyon sa puso niya. Puso niya mismo ang kumilala kay Nelson.

"So it was him...and not you." Hindi na niya napigilan ang luhang nag-uunahan sa pagpatak. Hindi niya alam ang tunay na dahilan ng mga luhang iyon, pero isa lang ang alam niya nang mga sandaling iyon, masaya siya. Masayang-masaya siya.

"Tell me Elton, naaalala pa ba niya ako? Kaya ba hindi pa siya nagkaka-girlfriend until now dahil naaalala pa niya yung sumpaan namin noon?"

She noticed Elton's facial expression suddenly changed. Nagkibit-balikat ito.

"I don't know, Loureynn. All I know is that, before that accident happen, he still remembers the name of that girl in the picture. Matagal na rin na nangyari iyon kahit ako ay nakalimutan ko na rin kung ano ang pangalan nung batang babae."

"It was me in that picture, Elton. At anong aksidente ang sinasabi mo?"

"Listen, Loureynn. Nang maaksidente siya six years ago, may iilang pangyayari sa kanyang nakaraan na hindi na niya maalala. Though he remembers us, but not you."

"Bakit?"

"Hindi ko alam. Basta nung makita niya ang picture na iyon after the accident, hindi na niya maalala ang pangalan nung kasama niya doon."

"Y-you mean, hindi na niya talaga ako naaalala?" iyon lang at mabilis niyang nilisan ang lugar.

She ran out of the campus. Hindi niya alam, pero sa nalaman niya mula kay Elton, she's badly hurt. Akala pa man din niya ay magiging masaya na siya. Dumiretso siya sa bahay nila at nagkulong sa kanyang silid.

Ilang sandali pa ay narinig niyang may kumakatok, kaya pinunasan niya ang kanyang basang pisngi. Then her mother came in. Marahil ay nakita siya nito pagdating niya kanina. Umupo ito sa kama niya.

"Come here, baby. Tell your mom what made you cry," malambing na sabi ng kanyang ina.

She moved closer to her mom and hugged her.

"Elton is not Elton, mom. Si Nelson ang batang iyon." Tinuro niya ang picture.

"Then why are you crying? Hindi ba dapat masaya ka na?"

Umiling siya at ikinwento ang lahat sa kanyang ina. Maging ang pagsabi noon sa kanya ni Nelson na siya ang pinili ng puso nito. Akala pa man din niya ay makikisimpatya sa kanya ang kanyang ina pero nagkamali siya ng tumawa lang ito habang pinupunasan ng daliri ang mga luha niyang hindi nagpapaawat sa pagpatak.

"Silly girl. You should not be crying here in your room. Hindi mo ba naisip na nagka-amnesia si Nelson, pero hindi man lang siya nagka-girlfriend? Don't you think there's a reason behind that? At sinabi pa niya sayo na ikaw ang pinili ng puso niya. Well, hindi ka man naalala ng isip niya, but his heart does."

Napaisip siya sa sinabi ng kanyang ina. Tama ito. Parang iyong nangyari rin lang sa kanya. Hindi man tama ang pangalang alam niyang pinangakuan niya noon, pero nakilala pa rin ito ng puso niya.

She gave her mom a quick kiss on the cheek and hugged her tight. She's thankful she's close to her mother and she can easily tell her what bothers her. "Thanks, mom!" aniya.

She was walking along the lobby of the Arts Building when she passed through the school's dance studio. Nakabukas lang pinto at pasimple rin siyang napasilip doon. Ganoon na lang ang pagbilis ng pintig ng kanyang puso nang makitang nasa loob ng studio si Nelson.

Now that her heart and mind is fully aware that Nelson and the kid she loved long ago and she had always wished to come back is just the same person, Loureynn felt like running unto him and hug him. Hindi na rin lang niya namalayan na dinala na pala siya ng kanyang mga paa papasok ng silid na iyon.

Nelson is sitting on a chair and facing the electricfan. Marahil ay nagpapatuyo ito ng pawis at kakatapos lang nitong magpractice sa pagsayaw o kaya ay gumawa ng mga bagong steps. Nakapikit lang ito na tila ba dinadama talaga ang bawat pagdampi ng hangin sa mukha nito. She slowly walked closer to him. Hindi man lang nito napansin ang paglapit niya. At ang matindi sa lahat ng ginawa ng mga sandaling iyon ay ang hinarangan niya ang electric fan at noon ay harap-harapan at mataman niyang tinitigan ang mukha nng nakapikit na si Nelson.

Ilang inches na lang ba ang layo ng mukha nila? Wala naman siyang ibang intensyon kundi ang titigan lang talaga ang mukha nito. Ilang sandali pa ay tila naramdaman na nitong may nakaharang sa pagpapahangin nito nang dahan-dahan itong nagmulat ng mata.

And the moment she had seen again his warm brown eyes, she felt like they were those two little kids again. Noong bata pa kasi sila ay hobby na rin niyang titigan ang mga mata nito ng ganoon kalapit.

"Loureynn?" nagtatakang tawag nito sa kanya.

"S-sorry. I-I... I thought... ah, wala."

"Upo ka muna." Agad itong tumayo at inalalayan siya para makaupo. "Are you okay?" maya ay tanong nito.

"Yeah. Pasensya ka na kanina." Nahihiyang sagot niya rito. Hindi niya tuloy ito matitigan ng diretso ngayon dahil masyado siyang nagpadala sa nararamdaman niya kanina. But somehow, it excites her. Ang malamang ang taong matagal na niyang hinihintay ay kilala na niya at nasa harap na niya, parang abot kamay na niya ang langit. Iyon nga lang, hindi naman siya nito naaalala.

Kumuha si Nelson ng isa pang upuan at pumwesto naman ito sa tapat niya. He's smiling as if he doesn't mind, getting her caught in the act intently staring at him.

"So are you here for another dance lesson?" Nakangiting tanong nito

Feeling niya nang mga sandaling iyon ay nakangiti rin ang puso niya. Wala na ring dahilan para pigilan niya ang lahat ng kilig na nararamdaman niya para rito, dahil noon pa man, ay para rito na talaga iyon nakalaan.

"Ayh, hindi naman. Napadaan lang ako rito then nakita kitang nagpapahangin sa tapat ng fan." Tila walang kwentang sagot niya.

"You're really beautiful, Loureynn." Kakaiba ang kislap ng mata nito nang titigan niya iyon. Para bang nakangiti din ito sa kanya at sinusubukan din niyong kausapin ang kanyang puso.

She smiled when she heard him said that na tila ba walang halong bola. "Abuso ka na, Nelson. Noong nakaraan eh sinabihan mo akong cute, ngayon naman eh beautiful. Baka masanay ako niyan." pabirong tugon niya.

He laughed. "Eh sa cute ka naman talaga. You know what? I really don't know what's with you, that everytime I am with you, I felt like, we've been together before... I mean even before we first met in this dance studio."

"Baka naman may kamukha na itong maganda kong mukha." biro niya ulit. She wanted to take everything he said seriously pero ayaw din naman niyang biglain ito. Hahayaan niyang unti-unti ay maalala ng isip nito, sa tulong ng puso nito, kung sino siya sa buhay nito noon.

"Silly! I know you're one of a kind!"

"Ok... exotic na ako."

Lalo lang itong natawa sa mga hirit niya rito. Ilang sandali pa ay tila may naalala ito at tinungo ang bag nito at parang may kinuha roon.

"I wanna give you something." anito sa kanya at kinuha ang kanyang isang kamay. Saka naman nito ipinatong ang nakatiklop nitong palad na para bang naroon ang bagay na ibibigay nito sa kanya.

Bago pa man nito tuluyang ibigay sa kanya ang naturang bagay ay nagkwento muna ito.

"I have this old picture, when I was still a kid and I'm with a little girl and that girl is wearing a blue plastic ring. Hindi ko na maalala ang pangalan niya, but everytime I look at that picture, somethings telling me that I need to remember her. Siguro impossible lalo na at nang maaksidente ako isa yata siya sa nawala sa memorya ko. But this heart," tinapat nito sa puso nito ang isang malayang kamay at saka nagpatuloy sa pagkwenyo, "this heart tells me somethings which I don't understand."

"Loureynn, sabi ng pamilya ko, may binigay din ang batang babaeng iyon sa akin na pinaka-iingatan ko daw bago siya mawala sa alaala ko, pwede mo bang ingatan ito para sa'kin?"

Saka nito ipinasa sa kanya ang nooy kuyom lang ng palad nito. Hindi pa man niya nakita kung ano iyon, with her hands holding it, she already knew what was it. Isa iyong maliit na puso na gawa sa clay na may nakasulat na "My Heart."

Binigay niya iyon rito kapalit ng singsing na binigay din nito sa kanya.

"I wanna start anew. It's not that I wanna forget that little girl or put a huge meaning to that little toy, pero habang nasa akin kasi 'yan, feeling ko wala akong karapatang magmahal dahil may puso na ng isang babae ang nasa pangangalaga ko. Hindi ko man lang siya maalala.

"Pero nang makita kita noong sumasayaw, tila gusto na talagang magmahal ng pusong ito. Loureynn, will you take care of that little girl's heart, for me? And let me take good care of yours?"

Napatanga lang siya sa mga sinabi nito. Pero sa kaloob-looban niya ay gusto niyang ipagsigawang mahal na mahal niya ito. Gusto niyang sabihing Loureynn ang pangalan ng batang babaeng iyon at siya iyon. Ang pusong niyang hinihiling nitong aalagaan ay mismong ang psuong inalagaan nito ng maraming taon.

"Nelson..."

Tanging pangalan na lang nito ang naisambit niya dahil nag-unahan na sa pagpatak ang luha niya. Her heart is rejoicing and she can't deny the total hapiness that she's feeling at that very moment. Her eyes caught his, and with her teary eyes... she finally told him.

"I-I’m that little girl in the picture, Nelson. Ako iyon."

Natigilan ito at tinitigan lang siya. Hindi niya alam kung masaya itong malaman na siya ang batang iyon. Pero ang obvious lang sa reaction ng mukha nito ay ang pagkagulat.

"B-but you love my brother." anito. And the next thing she knew, she was left alone in that dance studio. Confused and brokenhearted. Nag-walk-out lang naman kasi sa harap niya ang lalaking pinakamamahal niya noon pa man dahil sa maling akala.

PREVIOUS NEXT