My Heart's Desire: Chapter 5

Ilang araw na rin mula ng huli niyang makita si Nelson, at ang huling pagkakataong iyon ay noong ibinigay nito sa kanya ang maliit na hugis pusong laruan. Hindi na niya ito nahabol noon dahil maging siya ay nabigla sa pag-alis nito ng walang paalam. Gusto pa man din niyang itama ang maling akala nito. Sa kabilang banda ay kasalanan din niya iyon dahil maging siya ay nagkamali rin noon.

She looked at her palm and there rests the heart shaped toy. Hindi niya akalaing itinago rin nito iyon at pinahalagahan. All those years ay pareho pala nilang inalagaan ang alaala ng isa't-isa, iyon nga lang ay naaksidente ito at nawala siya isip nito pero hindi sa puso nito.

"Girl, okay ka lang?" tanong sa kanya ni Lycel na kararating lang sa cottage na madalas nilang tambayan sa Mini Garden ng SJA.

Pekeng ngiti ang isinagot niya rito bago ipinasok sa bulsa ng kanyang bag ang maliit na laruan. "Yeah, I'm okay."

"May practice kayo mamaya?" Practice sa dance troupe ang tinutukoy niya.

"Wala. Absent daw si Nelson, eh. Ilang araw na rin siyang absent, hindi namin alam kung bakit." sagot ni Sharie na umupo sa tabi niya.

"Wala pa rin siya..." mahinang naisambit niya.

Tila naman nalugmok ang puso niya. Hindi naman kasi niya maintindihan ang biglaang pagliban ni Nelson sa klase. Hindi niya alam kung isa siya sa mga dahilan pero ang alam lang niya ay namimiss niya ito at gusto niyang pareho silang maliwanagan sa kung ano talaga ang tama sitwasyon.

"Girl, meron ka yatang hindi sinasabi sa amin eh... In-love ka na ba kay Nelson? Paano na si Elton?" ani Lycel.

"Si Nelson si Elton," seryosong tugon niya sa tanong nito. "I don't why Elton ang alam kong pangalan niya dahil hindi ko na rin talaga masyadong maalala. Pero sigurado na ako ngayong si Nelson ang batang minahal ko noon pa man." She sighed. At ilang sandali pa ay hindi na niya napigilan ang pagtulo ng kanyang luha. Nilapitan siya ng kanyang dalawang kaibigan at ginawaran ng mahigpit na yakap.

"Huwag mo ng isipin iyong pustahan nating iyon. Basta tandaan mo lang na andito kami lagi para sa'yo." wika ni Sharie at pinunasan ang basa niyang pisngi ng panyo nito.

Nasa balkonahe ng bahay nila si Nelson. Ilang araw na rin siyang hindi pumapasok sa klase niya. Hindi niya maintindihan ang sarili niya simula noong nalaman niyang ang batang babaeng katabi niya sa larawang iyon ay si Loureynn.

Ibinalik niya ang mga mata sa hawak niyang larawan. He smiled while looking at the little girl's face. Naging habit na kasi niya noon pa man na titigan ang larawang iyon kapag may bumabagabag sa kanyang isipan. Nang mga sandaling iyon ay mismong ang batang nasa larawan ang iniisip niya.

Since that accident happen, na dahilan ng pagkawala ng ilang bahagi ng memorya niya, hindi na rin niya maalala ang pangalan ng kasama niya sa larawang iyon. But deep in his heart, he knew that the girl in the picture has a special place in there.

Masaya siyang malaman na si Loureynn at ang batang babaeng iyon ay iissa. Pero nasaktan siya dahil umusbong ulit ang inggit na nadarama niya para sa kambal niya. The only girl his heart chose to love, loves Elton. Natigilan siya nang biglaang pag-usbong ng matinding sakit sa ulo niya dahilan upang mabitawan niya ang larawan.

Mula noong araw na huli niyang makausap si Loureynn ay naging madalas ang pagsakit ng ulo niya at unti-unting pagbabalik ng mga nawala niyang alaala.

"Nelson, anak!!! Manang Tess, ang gamot ni Nelson!" Huli niyang narinig ang nag-aalalang sigaw ng kanyang ina bago siya nawalan ng malay dahil sa matinding kirot na nadama.

Kakauwi lang ni Nelson noon mula sa Dance School na pinapasukan niya nang summer na iyon. Nasa sasakyan pa siya nang makita ang isang cute na bata na mag-iisang naglalaro sa park na nasa tapat rin lang bahay nila.

"Daddy, doon muna ako sa park ha. I will not go far, promise!" nakangiting paalam niya sa kanyang ama at nakataas pa ang kanang kamay.

"Sige, pero kapag ipinatawag na kita sa yaya mo eh uuwi ka rin agad ha."

'Yes, dad!"

Ipinara ng kanyang ama ang sasakyan sa tapat ng bahay nila at saka siya bumaba ng kotse. Bago tumawid at tumingin mula sa kaliwa at sa kanan. Iyon ang laging bilin sa kanya ng mga magulang bago tumawid sa kalsada. Nang ma-check na wala namang padaang sasakyan ay patakbo siyang nagpunta sa park. Palapit sa isang batang babae na mag-isang umiikot-ikot doon. Hindi nito napansin ang pagdating niya dahil nakapikit ito. Nakangiting pinagmasdan niya lang ito.

With his young heart, he can feel it beating faster than normal. At eight years old ay aware na siya sa sinasabing "love" pero hindi pa niya nararamdaman iyon. At that moment at gusto niyang sabihin na na love at first sight siya sa batang babae pero alam niyang masyado pa siyang bata para isipin iyon.

Natigilan ang batang babae sa pagsasayaw nang makita siya. Napansin pa niya ang mapula nitong pisngi at ganoon na lang ang pagguhit ng ngiti sa labi niya nang nginitian siya nito.

"Hi, Elton!"

Unti-unting nabura ang ngiti sa labi niya ng tawagin siya ng batang babae sa pangalan ng kambal niya. Gusto niyang sabihing Nelson ang pangalan niya at hindi siya si Elton pero naunahan na siya ng takot na baka mas gusto nitong kalaro si Elton kaya pinanindigan na lang niyang siya si Elton.

"Gusto mong sumayaw ulit? Gaya ng ginagawa mo kanina?" nakangiting tanong ni Nelson sa babae.

Masaya at tila excited na tumango ito. Sa tantiya niya ay hindi nagkakalayo ang agwat ng edad nila pero sa akto nito at parang spoiled ito kaya mas batang-bata ang ugali. "Oo, I wanna dance. Sige kunwari ako si Princess Loureynn... then ikaw naman yung prince ko."

"Loureynn." tatak niya ng pangalan nito sa kanyang isip.

"Sige ba! Ako ang prince charming mo!" Inayos niya ang kanyang tindig at tila prinsipe na naglakad palapit rito.

"Yehey! Just like in the movie? Parang fairytales!!!"

Kinuha niya ang isang kamay nito at inilagay sa balikat niya, ang isang kamay naman nito ay hinawakan niya. He then placed his other hand on her waist and even without a music, they started swaying. They felt like swaying in the thin air. Parang sa fairy tales...

"Kumusta na siya?" nag-aalalang tanong ni Loureynn kay Elton habang matamang pinagmamasdan ang natutulog na si Nelson.

"Mom said he's fine. Nakatulog na lang din siguro siya dahil sa gamot na pinainom nila mommy sa kanya. Lately he's experiencing those headaches. Sabi ng doctor normal lang daw iyon dahil sa unti-unting pagbabalik ng alaala niya. Akala nga ni doc eh hindi na ulit babalik yung mga nawalang alaala niya eh."

Biglang guminhawa naman ang nararamdaman niya. Hindi na kasi niya matiis ang hindi pagpapakita ni Nelson sa school nila kaya naglakas na siya ng loob na tanungin si Elton kung kumusta ito. Saka naman nakatanggap ito ng tawag mula sa ina at sinabi ang nangyari sa kakambal.

"Kung ganoon eh maaalala na niya talaga ako." gusto niya sanang sabihin pero hindi na niya ginawa. Sa ngayon ay ayaw niya munang umasa. Gusto niyang tuluyan munang gumaling si Nelson sa kung ano mang masamang dinaramdam nito at saka sila magkakalinawan. She's hoping it won't be that long.

She was about to cry when she felt Elton's hand held hers. Tila sinasabi nitong magiging okay rin ang lahat sa pagitan nila ni Nelson.

While Nelson who's lying in the bed felt a sudden pain in his chest while secretly looking at his twin and the girl he loves holding each others hands. Kaya marahil hindi magustuhan ng kambal niya ang babaeng humahabol-habol rito dahil gusto din nito si Loureynn.

But this time, hindi na niya hahayaang manaig ang takot sa puso niya. He will not let his insecurities broke his heart again, kaya hanggang kaya niyang ipaglaban si Loureynn ay gagawin niya. His heart chose her and he will do everything he can to get his heart's desire.

"Mukhang malalim iyang iniisip mo anak, ah..." nakangiting wika ng ina ni Loureynn ng maabutan siya sa garden nila. Loureynn was busy playing with her guitar and singing her favorite song nang madatnan siya ng kanyang ina. "At mukhang pinaghuhugutan pa iyang pagkanta mo." her mother teasingly smiled.

She stopped strumming and let her mother sit beside her saka niya ito binalingan. "Parang ganoon na nga mommy. Namimiss ko na si Nelson,eh. I've decided na iwasan na muna siya, baka mabigla ko na naman siya ulit. Hihintayin ko na lang siguro iyong time na maalala na niya talaga ako."

"If you think that's the right thing to do for now, go ahead. Basta andito lang kami lagi ng dad mo para sa'yo, anak. At gaya ng sabi namin noon, you have waited for him for more than ten years, siguro naman ay kakayanin mo pa ring maghintay kahit ilang buwan o taon pa."

"Siguro nga mommy. Akala ko magiging madali na kapag nagkita kami ulit, hindi pala. Kung bakit ba naman kasi Elton ang alam kong pangalan niya?" she laughed and somehow puzzled. Oo nga. Bakit nga kaya?

"Bakit nga naman kaya?" her mom laughed too. "Basta just follow what your heart's telling you. Umiibig na talaga ang anak ko."

"Matagal na, mommy."

"Sabi ko nga,eh." Nagkatawanan na lang sila ng kanyang ina.

Lunes ng umaga ay maagang pumasok ng unibersidad si Loureynn. Hindi pa ganoon karami ang mga studyanteng naglalakad sa lobby ng bawat building kaya napagdesisyunan niyang maglibot-libot din muna. Isang oras pa naman bago ang klase niya.

She's so light and happy at that moment, that she doesn't understand herself anymore. Siguro excited lang siyang makita ulit si Nelson, dahil ayon sa text ni Elton ay papasok na ito nang araw na iyon. Naging mabuting magkaibigan na talaga sila ni Elton kaya wala na sa kanya kahit magpalitan pa sila ng napakaraming mensahe. Si Nelson lang talaga ang nagmamay-ari ng puso niya.

She continued walking when she felt that someone's also walking behind her. Nilingon niya ito para malaman kung sino at ganoon na lang ang paglakas ng kabog ng dibdib niya nang makita ang nakangiting si Nelson. Oh, heaven!!!

Those smiling warm brown eyes, it makes her heart smile too. Hindi pa man ito magsalita ay ramdam na niya sa puso niya na mahal na mahal niya ito. Kung hindi lang niya napigilan ang kanyang sarili ay malamang ginawaran na niya ito ng mahigpit na yakap dahil sa sobrang pagka-miss niya rito. With a mere glance at his smile, it made her speechless.

"I missed you, Loureynn," tanging sambit din nito.

Nakagat niya ang kanyang ibabang labi nang marinig ang sinabi nito. She wants to scream and let him know that she missed him too. Pero pinigilan niya ang sariling gawin iyon. Dahil gaya ng sabi niya sa kanyang ina, bibigyan niya ng pagkakataon si Nelson na alalahanin siya. Ayaw niyang biglain ulit ito.

"A-ah... I... kumusta ka?"

Ganoon na lang ang pagkabigla niya nang walang pahintulot na hinablot siya nito at ikinulong sa bisig nito. Kung ano man ang pagyakap na gusto niyang gawin rito kanina ay iyon mismo ang ginawa nito sa kanya ngayon. But she still kept on reminding herself na i-control ang nararamdaman niya. Para saan ba ang panandaliang paghihintay para sa pangmatagalan na kasiyahan.

Naramdaman na lang niya ang mainit na hininga nito sa kanyang tainga bago ito may ibinulong sa kanya.

"I'm feeling better now, Loureynn. Lalo pa at nasa tabi na ulit kita. God knows how much I missed you. Ilang araw lang tayong hindi nagkita, but swear, I missed you so much!"

Eh di natameme ka, Loureynn!!!

PREVIOUS NEXT