Blue's Confession: Chapter 7

Habang tumatagal ang kunwaring panliligaw ni Blue sa kanya, lalo lang nahuhulog ang loob niya rito. She had to admit that she had fallen for him so deeply. Nahulog siya sa kabila ng katotohanang alam niyang drama lang ang lahat. Kahit ngayong nasa kalagitnaan siya ng klase, hindi pa rin niya mapigilan ang sarili na isipin kung ano ang susunod na gagawin ng binata para sa kanya.

Nagawa na ng binata na bisitahin siya sa bahay nila na tila totoong manliligaw. Halos araw-araw din siya hatid-sundo nito. Marami na ring usisera ang nagtatanong sa kanya kung boyfriend ba niya ang binata subalit wala siyang masagot. Kung sana lang pwede niyang sabihing “oo”.

She smiled while thinking of him, while thinking of one particular moment, the moment when his lips touched hers. Wala yatang araw na hindi niya hiniling kay Bro na muli siyang halikan ni Blue.

“Ehem! Kung hindi naman kami nakakaabala sa pag-iisip mo, Miss Martinez, itatanong ko lang sana kung may balak ka pang makinig sa klase ko.”

Gulat na napatingin siya nagsalita. “A-ah… sorry po ma’am,” she grinned and showed a peace sign.

Umiiling na tinalikuran siya ng guro. “Before I continue my discussion, I will just first give the floor to our visitor,” dinig niyang sabi ng guro nila. So she just turned her head to look outside the window. Tiyak niyang announcement lang ang sasabihin ng kung sinumang bisita.

“Good morning everyone!”

Natigilan siya nang marinig ang pamilyar na boses na iyon. She then turned back her head and— no way! Si Blue! What the hell is he going to do this time?

“Pasensya na kayo, I just can’t wait to give…” lumabas itong saglit at pagbalik nito ay may dala na itong isang bouquet ng rosas at isang box ng chocolate, “to give this to the girl who makes me very happy,” anito saka naglakad palapit sa kanya.

Pinandilatan niya ito kahit alam niyang nakatuon ang mga mata ng lahat sa kanilang dalawa. Ngumisi lang si Blue. Ramdam yata nito ang abot-langit na hiyang nadarama niya. Hindi pa ito nakuntento at talagang lumuhod pa sa harap niya.

Nag-init ang kanyang mga pisngi sa hiya at pakiramdam niya ay pinamumulahan na siya ng todo. Tinanggap niya ang binibigay nito kasabay ng malakas na hiyawan ng kanyang mga kaklase. Tumayo na si Blue at nginitian siya. Pagkatapos ay nilapitan na nito ang guro nila at nagpasalamat rito saka lumabas ng classroom. Nang balingan naman siya ng kanilang guro ay tinakip niya sa mukha ang bulaklak dahil sa sobrang hiya.

“You should have seen your face kanina, Audrie!” Tatawa-tawang sabi ni Blue nang magkita na sila nito sa Mini Forest.

Mahinang tinampal niya ito sa balikat, “Loko ka naman kasi, eh! Hindi ko tuloy alam kung tinutulungan mo ba talaga ako o pinagtitripan mo lang. Aba, napapadalas naman kasi ang pagpapahiya mo sa akin!”

“Of course I’m helping you. Gaya ng sabi ko sa’yo noong nagsisimula pa lang tayo, I want to do it my way. So, kelan ko ba maririnig ang matamis mong oo?” he teasingly smiled.

“Kapag naging totohanan na ang lahat.”

“Really?”

“Yes, and I know imposibleng mangyari iyon. But don’t worry Blue, I’m almost done with my story, konting effort mo pa at matatapos ko na iyon.”

Sumandal ito sa puno, “Well, how I wish wala na lang ending iyang story na sinusulat mo.”

“Sige ka, forever mo rin akong liligawan kapag gano’n nga.”

“That’s very much fine with me. Nag-e-enjoy naman akong ligawan ka.”

She let out a short laugh, “You’re crazy, Blue!”

“Yes,” anito at mataman siyang tinitigan, “I’m crary for you!”

Humagalpak siya ng tawa, “Infairness, marunong ka na rin sa ganyang mga banat, ha!”

Natawa na rin ito, “Oo nga. And to tell you, there are a lot of things na natutunan ko ng dahil sa’yo.”

“And what are those things?”

Ngumiti lang si Blue at hindi sinagot ang tanong niya. Napaisip tuloy siya kung ano ang natutunan nito sa naging samahan nila. Isa na siguro sa natutunan nito ang kung paano manligaw.

“May game nga pala kami sa Friday and I want you to watch, Aud. Alam mo na, for inspiration!”

“Ha-ha! Manonood talaga ako. Sabi ko pa nga noon hindi ba, ako ang number one cheerer mo.”

He then pressed her nose, “Aasahan ko iyan, ha! Kapag hindi ka nanood magtatampo talaga ako sa’yo.”

Hindi na naman niya napigilan ang matawa sa sinabi nito. “Yuck! Hindi bagay sa’yo. Parang babae ka na naman sa pagtatampo effect mo!”

“I still have something to give to you,” binuksan nito ang bag at may kinuha roon. Nagulat pa nang makita ang isang figurine na pormang isla at may nakasulat na “Audrie loves Blue.” Is she that obvious para malaman nito ang nararamdaman niya?

“Wha—,”

“It’s not me. It’s your favorite color. Ako mismo ang nag knead ng clay at gumawa niyan,” putol nito sa sasabihin niya.

Napatango na lang siya at kahit papaano ay nakahinga ng maluwag. Oo, paborito niya ang Blue at mahal niya ang lalaking nagngangalang Blue.

That day, she received at bouquet of roses, a box of chocolate and a figurine made especially by Blue. Doon nakakatutok ang mga mata niya habang nag-iisip ng kasunod na eksena para kwentong ginagawa niya. Konti na lang talaga at matatapos na niya iyon. Then she will thank Blue and get rid of him. She had always thought that falling in love is never easy, lalo pa at wala siyang ideya sa feeling ng taong minamahal niya.

“Girl, libre mo ako pagkain, ha!” nakangising wika ni Michael sa kanya. Hinihintay nila si Justine at magkasama silang manood ng soccer game. Inter-school tournament iyon at kabilang ang team ng SJA sa mga kasali.

“Libre ka riyan! Kay Justine ka magpalibre, maraming pera iyon! Nasaan na ba ang babaeng iyon?”

“Malay ko, baka nagpapa-beauty pa! O, eto na pala,” ani Michael at kinawayan ang kaibigan. Namataan rin niya ato at kumaway na rin. Nakita rin sila ni Justine at lumapit na sa kanila.

“Pasensya na. Si Dad kasi naghatid sa akin dahil nauna na si Henrick.”

“Keri lang, girl. Let’s go na at baka magsimula na ang game ng mga fafa niyo!” Makulit na sabi ni Michael at sabay na nga silang pumasok sa venue ng laro.

Naghanap sila nang magandang pwesto at doon ay nakita rin niya ang mga babaeng pinsan ni Blue. Napatingin siya sa field at naroon na ang mga players. Hinanap niya si Blue na agad din naman niyang nakita. She smiled when he waved at her. Nakita din pala siya nito.

“Haba ng hair mo, girl!”

Napangiti na lang siya sa wikang iyon ni Michael. Ang totoo ay kinikilig siya. Pero hindi niya alam kung bakit tila kinakabahan siya nang mga sandaling iyon. Naisip niyang baka dahil nagsisimula na ang laro. But their team is doing well kaya wala siyang dapat ikabahala.

Itinuon na niya ang atensyon sa laro. She cheered louder than the others like what she promised to Blue. Lalo pang napapalakas ang cheer niya kapag tumitingin sa gawi nila ang binata. Nang matapos ang first half, lamang ang team ng SJA. Sinundan naman ng mata niya si Blue ngunit mas naagaw ang pansin niya ng mga pinsan nito.

Si Peach at Maricris ay kapwa may dalang remote control. Kinakalabit siya ni Michael pero hindi niya pinansin iyon. Nang makita siya ni Fuchsia itinuro nito ang field at doon nagulat siya sa nakita.

“Ikaw na talaga, girl!!!” sabay pang sigaw ni Michael at Justine.

She looked at the field and saw a banner with a caption, “I LOVE YOU, AUDRIE!” Nakalutang sa ere iyon dahil sa dalawang may kalakihang laruang helicopters na sa tingin niya ay siyang pinapalipad ng magpinsan.

Napatingin din siya kay Blue at kahit sa malayo, kitang-kita niya ang abot-tenga na ngiti nito. Hindi siya makapagsalita dahil wala siyang masabi. Ang mata ng mga nakakakilala sa kanya ay talagang nakatuon na sa kanya. Dama niyang kinikilig ang mga ito sa nasaksihan. Siya naman ay magkahalong kilig, kaba, takot at hiya ang nadarama.

Sino ba naman ang hindi kikiligin sa sorpresang iyon? Hiya dahil sa pinagtitinginan na siya ng mga nakakakilala sa kanya. Kaba at takot dahil iyon ang unang pagkakataong nag-I love you ang binata sa kanya. Totoo ba iyon o pagkukunwari pa rin?

Nang balingan siya ni Michael, she faked a smile at pinigilan ang luha na tila babagsak na. Ilang sandali pa ay wala na sa gitna ng field ang banner at nagsimula na ang second half.

“Girl, okay ka lang?” tanong sa kanya ni Michael.

Hindi niya ito sinagot saka siya mabilis na tumayo at nilisan ang lugar. Hindi niya alam na sinundan pala siya ng kanyang kaibigan at pinigilan siya bago pa man tuluyang makalabas. Tumulo na ang luha niya at hindi na niya iyon maitatago pa sa kaibigan.

Puno nang simpatya namang niyakap siya ni Micheal. “Sabi ko naman kasi sa’yo, girl, eh. Huwag ka ng umiyak.”

“Sorry, hindi ko lang mapigilan ang maiyak. Micheal, in love na ako kay Blue.”

Matapos ang araw na iyon ay tinutukan na lang niya ang pagtapos ng kanyang ginagawang kwento. Nanalo ang team ng SJA nang araw iyon at masaya siya para sa tagumpay ng team ni Blue. Nang magkita sila nito after that day, laking pasalamat niya na hindi nila napag-uusapan ang tungkol sa banner na iyon. Ayaw din naman niyang magtanong kung totoo iyon o kunwari rin lang. Baka masaktan lang siya sa magiging sagot nito.

They still spend some time together, but unlike before, she now kept her distance. Sa tuwing malapit na malapit kasi siya rito ay hindi niya maiwasang isipin kung mahal din siya nito.

“Audrie…”

Napatingin siya sa binata nang tawagin siya nito. Nasa Mini Forest na naman sila noon dahil iyon na ang naging tagpuan nilang dalawa kapag wala silang pasok. “Bakit?”

“Kapag natapos mo na iyong ginagawa mong story, sabihin mo sa akin.”

Parang tinusok ang puso niya sa sinabi nitong iyon. “Oo naman, bibigyan pa nga kita ng kopya hindi ba?” pilit niyang pinasigla ang boses niya.

“Thanks. There’s also something I want to give you, maybe not now but sooner.”

Tumango siya. “Okay.”

Napatingin siyang muli rito nang bigla ay tumawa ito. Anong nakakatawa? “I’m not used to this. Ang tahimik mo, something wrong?”

Umiling siya. “Ano ka ba? Nag-iisip ako ng magandang ending nang story ko, kaya huwag kang maingay, okay?” palusot niya.

“Sabihin mo naman kasi, dapat kasali ako sa kwentong gawa mo, ha!”

Talagang kasali ka, ikaw ang hero, eh! “Oo, kasali ka talaga. Ikaw iyong magbabalut na suki niyong hero at heroine.”

Kunot-noong tiningnan siya nito. “Magbabalut? Mukha ba akong magbabalut, sa’yo?”

Natawa na siya sa hirit nito. “Hoy, pasimple ka lang kung makapanlait sa mga magbabalut, ha! Mayaman ka na kasi sa totoong buhay, kaya try mo namang maging magbabalut kahit sa kwento lang!”

“Ang sama talaga nito! Just let me be your hero, baby!”

She laughed again. Ikaw naman talaga ang hero! “Ayoko. Ikaw na nga sa totoong buhay, ikaw pa sa kwento. Nakakasawa!”

“Talaga? Ako ang hero mo in real life?”

Ha? Sinabi ko ba iyon? Naman! “Oo, super hero! Ikaw si Darna, eh!” walang kwentang palusot niya. Pero mainam na iyon kaysa aminin niyang ito nga ang hero para sa kanya.

“Ngayon, sabihin mo nga sa akin kung sino ang nangti-trip?”

Mataman siyang tinitigan nito at nagtagpo pa ang mga mata nila. Nagflashback na naman sa isip niya ang mga sweet na bagay na ginawa nito para sa kanya. This really has to end cause I can’t take it anymore!!!

PREVIOUS NEXT